Çok güzel olurdu. Bir kere, gelip geçici olmazdı. Gerçek
olurdu. Gündeliğin, düzenin bir parçası olmazdı. Düzenin kendisi olurdu.
Etraftaki şeylerden etkilenmez, onları etkilerdi. O kadar güzel olurdu ki,
başka hiçbir şeyin güzel olmasına gerek kalmazdı. Cennetten düşmüş bir parça
zannederdik. Hatta cennetin kendisi atfederdik. Kendimizi kutsal sayardık.
Hatta daha sıkı inanırdık bir gün her şeyin halledilebileceğine. Daha da ileri gidip halledilebilecek her şeyin halledilmiş olduğunu bile hissederdik zaman zaman. Bu kadar
acının boşu boşuna çekilmemiş olduğuna emin olurduk. Evet derdik. Artık bugüne
kadarki yaşanmamışlıkların vebalini ödüyor bize hayat. Kendi hesabımızı
kapatırdık. Birlikte devam etmek dünyanın bütün pisliklerine göğüs germek için
yeterli bir bedel olurdu. Başkalarının alacak vereceğine düşerdik. Burada
görülmeyen hesabın başka bir yerde görüleceği ihtimaline tutunurduk belki de.
Çünkü rastlantısal olamazdı diğer her şeyin üzerinde var olan bir hayat şekli.
Hayat şekli diyorum çünkü hayatın bir parçası olmayı bırakır, bir alternatifine
dönüşürdük. Ben olmazdık artık, biz olurdu bizim için birinci tekil. Bizim için
bene dair ne varsa bize dönüşürdü ve biz de bizi ancak biz olarak ele alırdık.
Çünkü bize biz lazımdık. Lazım olmaya da devam ederdik. Mesela göz kırpışlarda
milisaniyelik bir özlem duyardık ya da bir başka odaya gidip gelirken acele
ederdik. Bizim için halledilecek ne varsa biz hallederdik, hobi olarak
başkalarının halledilmesi gerekenlerini bile hallederdik. Kendi sarayımızı
temizler, kapımızın önünü temizler, başkalarının harabelerini onarırdık. Bunu
birbirimize bakarak yapardık. Biz birbirimize baktıkça bir yerlerde köhne
kulübeler saraylara dönüşürdü. Aynı benin bize dönüştüğü gibi dönüşürdü. Gün
içinde yeterince birbirimize bakamadığımız ve o köhne kulübeleri saraylara
dönüştüremediğimiz için üzülürdük. Keşke derdik hayat daha uzun olsa ve bunun
için daha fazla vaktimiz olsa. Üzüldüğümüz zaman birlikte üzülürdük. Daha az ve
daha güzel üzülürdük. Çünkü paylaşırdık. Diğer her şeyi paylaştığımız gibi
üzüntüleri de paylaşırdık. Tatlı birer akşam aktivitesine dönüşürdü
üzüntülerimiz. Sonunda birbirimizi üzüntülerimizden öper, bu tehlikeli hayattan
korumak için sarmalardık. Ve dışımızda kalan o tehlikeli hayat bize kıskanç bir
şekilde bakardı. Yani her akşam yeni bir zafer kazanırdık. O kadar dik ve
kendinden emin yürürdük ki dışarıda; biz artık başardık, alacağımızı aldık,
umarım siz de bir gün başarırsınız der gibi. Başkalarına örnek olur gibi
yaşardık. Bununla da gurur duyardık. Hindu keşişlerinin senelerce kendilerini
aç susuz bırakıp, bütün hazlardan soyutlayarak vardıkları ya da vardıklarını
zannettikleri nirvanaya sadece yan yana olarak varmış olmanın gururu olurdu bu.
Bu mutlak huzur, bize kimsenin bilmediği bir dinin tek mensupları gibi
yaklaşırdı. Her gece Viento ve Cuatro’nun hikayesini yeniden yazardık. Her
birinde de kavuşurlardı. Her biri başka bir mutlu sonla biterdi. Aslında bu
kadar basit değil tabii ki hiçbir yere ait olmayan iki çocuğun birbirine aitlik
hissetmeye başlaması. Bizden öncesi bizi biz yaptı belki, belki buna hazırlık, olgunlaşma
süreci demeliyiz. Uykularımız kaçmasaydı bu kadar biz olamazdık, uyurduk
sadece. O yüzden teşekkür de ediyorum başımıza gelmiş her türlü musibete.
Uykusuzluklarını görmemi ve uykularını getirebilecek inancı bana bahşettikleri
için. Sadece seni uykularının kaçgınlığından sevmeme olanak tanıdığı için bile
inanabilirim Allah’a. Kahvaltılar daha keyifli olurdu mesela. Çaylar daha taze
gelirdi. Sigara daha az içilirdi mesela. Unuturduk bile bazen içmeyi. Daha az
yer ama daha çok doyardık mesela. Daha az uyur, uykumuzu daha çok alırdık.
Heyecanlanırdık uyanmak için. Uyanıp gerçeği görmek, güzele tekrar tekrar
doymak için heyecanlanırdık. Hem de her gün tekrar tekrar. Git gide
uzaklaşırdık sıradanlığın sıkıcılığından. Sıradanlığın normalliğinden ayrılır,
onun kutsal aynılığına sarılırdık. Hep aynı olmanın eldeki muhteşemliği
muhafazasına tapınırdık. Uykudan önce duasına bir cümle daha eklerdik. “Allah’ım,
hep böyle kalsın.” Bu duadan önce bir yolculuğumuz olurdu tabii. Her akşam daha
güzel bir hayal kurmaya çalışırdık. Sanki seninle bunu yapıyor olmaktan daha
güzeli olabilecekmiş gibi. Kendimizi o an kurduğumuz hayalin dünkünden daha
güzel olduğuna inandırırdık. Bazen de dünkü daha iyiydi derdik hep daha iyisini
kurabiliyor olmamak için. Nasıl olduğunun önemi olmazdı. Biz neye karar
verirsek o doğru olurdu. Hayal kurmanın temel anlamı bizim için geçerliliğini
yitirirdi tabii, sanki bir hayali yaşar gibiydik. Bazen sırf bunun için bile
üzülürdük. Dünyadaki bütün mutluluğu bünyemizde toplamışız gibi gelirdi. Biz
neyi görürsek, duyarsak o vardı. Biz vardık çünkü, biz var olunca bizden öte
bir şey kalmazdı. Çoğu zaman kelimeler bile anlam yükümüzü karşılamazdı. Yeni
sözcükler yaratırdık. Yeni hissiyatlar, tutkular keşfederdik. Ve bunları
adlandırmak lazım gelirdi. Kendimize yeni bir dil yaratırdık. Her gün bu dili
yeniden öğrenir, yeniden pratik yapardık. Her şeyi yeniden yeniden yeniden
yapardık. Daha fazlası yoktu çünkü, olamazdı da. Aklımız yetmezdi daha
fazlasını düşleyip, istemeye. Daha fazlasını yüreğimiz almazdı. Biz hep daha
azının üstüne inşa etmiştik çünkü bu yaşamanın hakkını verecek hayatı. Bizi
artık tek bir şey korkuturdu. Göğüs geremeyeceğimiz, üstesinden gelemeyeceğimiz
tek şey. Artık ölmekten korkacak bir duruma gelmiş olurduk. Düşünsene güzelim, bir
ölümlünün ulaşabileceği en yüksek mertebedir bu. Çünkü artık yaşıyor olurduk.
“Unuturduk büyük yalnızlığını dünyanın.” Ahmet Muhip
Dıranas, Kar
“Sonsuz bir düzlükte bir küçücük, bir silik nokta gibi
eriyip gitmezdik”. Şükrü Erbaş, Ömür Hanım’la Güz Konuşmaları
“Birlikte bir masala inanırdık.” Birhan Keskin, Taş
Parçaları
“Sürüp giderdi ilk öpüşmenin esrikliği.” Ahmet Telli,
Soluk Soluğa
“Kuşlardan kuşlar çıkarır, kuşlara kuşlar eklerdik.” Edip
Cansever, Çiçekleri Sulasan
“Kendimizin ucunu kenar mahallelere taşırdık.” Didem
Madak, Siz Aşktan N’anlarsınız Bayım
Yorumlar
Yorum Gönder